Deel numero articUNO!!!!! GOOOOOO!!!!!!

Er was een een … oef … escaltie… een kleine escalatie wel te verstaan. De escalatie was zeer onzeker, andere escalaties pestte namelijk de kleine escalatie altijd over zijn geringe grootte. Dit was helaas de harde realiteit binnen de escalaties. Dit gaat al een hele lange tijd door, totdat het op een zeer gure herfstdag het kookpunt werd bereikt. Het was zeer wild. Het was eerst een normale dag als ieder ander, maar toen gebeurde er iets wat voorgoed de escalatiewereld zou veranderen tot op het bot. De kleine escalatie was zoals altijd zeer klein geëscaleerd. Maar toen gebeurde iets wat niemand voor mogelijk had gehouden, daar was Sprok, hij was zeer wild. Sprok hield van tenten, en de tenten van Sprok. Het was een soort van haat-liefde verhouding als je het zo zou mogen noemen. Sprok zocht vaak de tent op na een kleine escalatie, als ie weer een vroeg gepiekt had. Hier lijkt het rozengeur en maneschijn tussen Sprok en de tent. Maar het was toch niet helemaal prima want de Sprok sliep altijd met zijn hoofd uit de tent, want natuurlijk zeer pijnlijk was voor de tent. Zoals je misschien al kan raden ontstond er een vreemde driehoeksrelatie tussen de kleine escalatie, de tent en Sprok. Dit kon natuurlijk niet stand houden, elk verhaal kent drama en deze ook. Er was namelijk iets anders dan anders die avond. Sprok was naar de scouting gegaan, zoals altijd. Maar dit was anders, ze gingen namelijk wild kamperen en er waren tenten, veel tenten. Zoveel tenten kon Sprok niet aan. Teveel tenten om met zijn hoofd buiten te slapen, maar toch ging ie er voor. Het faalde, hij had niet genoeg hoofden voor het aantal tenten. Hierna zou de relatie tussen de tenten en de Sprok nooit meer hetzelfde zijn, namelijk bekoeld. Maar deze leegte gaf meer ruimte voor de Sprok en de kleine escalatie en die ruimte werd genomen, net als je moeder… maar dat is weer een heel ander verhaal… dat horen we op de volgende keer… alweer…. Please Like, subscrib3 en pEacE… let’x go